| Het kunstwerk van Waterhouse zal ik nog niet eens bij benadering kunnen namaken, maar dat is ook niet wat ik wil. Eulalia is met een extreme verkorting getekend, en dat is nu net wat ik aan het oefenen bij op mijn opleiding. Een van de manieren om te oefenen is het natekenen, al dan niet helemaal, van werken van grote meesters. Wat een mooi studieonderwerp. |
| Ik heb een doek van 120 bij 100 cm dat ik wil gebruiken voor deze studie die ik in grijstinten met acrylverf ga maken. De verhouding is iets anders dan de uitsnede die ik heb gekozen, maar ik wil het onderwerp doekvullend, en dus pas ik het perspectief iets aan. Een iets minder extreme verkorting. Ik heb het doek grof met grijstinten geverfd. Dat maakt het me makkelijker om te beginnen, ik heb een hekel aan een wit doek. De schets maak ik op deze gevlekte ondergrond met houtskool. Dat werkt echt ideaal. Je kunt vegen, poetsen en opnieuw beginnen zo vaak als je wilt. Als ik tevreden ben fixeer ik de tekening. |
| Nadat ik de schets af heb, begin ik met het lichter maken van de ondergrond. Het is niet zo belangrijk of het sneeuw wordt of dat het tegels zijn, het gaat mij met name om de figuur. Het is onvoorstelbaar zoals het lichaam ineens naar boven komt nu de ondergrond lichter is gemaakt. Dingen die je wel weet uit de theorie, maar die je in de praktijk blijven verbazen. |
| Het is lastig om de juiste huidskleur te bepalen, ik besluit dus om eerst de voeten te schilderen, om te zien of ik een goede tint heb. Ik neem ook al een klein stukje van het bovenlichaam mee. |
| Het haar is vrij donker, en daarom schilder ik dat eerst. Dat maakt het me makkelijker om te zien of het lichaam niet te donker is. Ik geef wel wat toon aan in het haar, maar niet te pietepeuterig. Het wordt uiteindelijk een oefening, een schets in acryl. Nu is goed te zien dat het lichaam nog te donker is. |
| Het lichaam moet dus een stuk lichter en dat doe ik nu eerst. Ik stop pas met lichter maken als ik tevreden ben over de tint. Anders moet ik straks alle details die ik aanbreng opnieuw doen, als ik toch niet tevreden ben over de huidskleur. Ook het kleed om de benen schilder ik al voor een deel in. Deze tint heeft tenslotte veel invloed op de naastliggende lichaamskleur. |
| Ik ben nog niet helemaal tevreden over de vorm van de borsten, die zijn nog iets te plat. Ook breng ik een schaduw aan onder het onderste deel van het kleed aan de rechterkant. Hierdoor is het meteen ruimtelijk geworden. Ook de linkerarm en hand zijn inmiddels uitgewerkt. Het gezicht is ook geschilderd. |
| Nu is de rechterhand aan de beurt.Om deze hand zit nog een restje van het touw waarmee Eulalia aan het kruis gebonden was. De neus lijkt wat te lang. Ik heb het perspectief iets veranderd, en dat heeft ook invloed op de weergave van het gezicht. Ik besluit dus de neus iets korter en in mijn ogen realistischer te maken. |
| Over de linkerhand ben ik toch niet helemaal tevreden. Hoewel op het plaatje de duim niet echt te zien is, voeg ik een heel klein stukje toe. Hier en daar breng ik nog wat extra schaduw aan. Het lichaam is nu zo goed als af. |
| Als laatste moet het kleed nog uitgewerkt worden. Niet zo perfect als bij Waterhouse. Nog afgezien van het feit of dat ooit zou lukken, zou het ook te veel tijd kosten voor deze oefening. Ik beperk me dus voornamelijk tot lijnen die de vorm van het lichaam onder het kleed weergeven. Ik laat het werkstuk even staan, vaak zijn er toch nog wat kleine dingen die me storen, die kan ik dan nog aanpassen. |
En inderdaad... de voeten.. de lijn in het midden bovenin. Twee dingen die me mateloos irriteren. De voeten lijken te groot voor de rest van het lichaam. Ik maak ze dus wat kleiner. De lijn bovenin ligt in het verlengde van de plooi in het kleed, en dat voelt niet goed. Die verleg ik dus ook een stukje. Dit voelt een stuk beter zo.
De oefening is af. Het smaakt naar meer.. mischien een volgende oefening in kleur, of in olieverf....... |
Ik ben naar de expositie van J. W. Waterhouse in het Groninger Museum geweest. Schitterend, echt waar. Waterhouse heeft vooral veel vrouwen geschilderd. Vaak als onderdeel van een mythologisch verhaal. St. Eulalia is geïnspireerd op de heilige Eulalia. Eulalia stierf in 304 na Christus de marteldood omdat ze geen offers wilde brengen aan de Romeinse goden. De straf was zeer wreed. Toen zij stierf vloog er een witte duif uit Eulalia''s mond, en begon het als door een wonder te sneeuwen. Door de sneeuw werden de vlammen op haar lichaam dat in brand was gestoken gedoofd. Een gruwelijk verhaal maar een o zo mooi kunstwerk.
Het kunstwerk van Waterhouse zal ik nog niet eens bij benadering kunnen namaken, maar dat is ook niet wat ik wil. Eulalia is met een extreme verkorting getekend, en dat is nu net wat ik aan het oefenen bij op mijn opleiding. Een van de manieren om te oefenen is het natekenen, al dan niet helemaal, van werken van grote meesters. Wat een mooi studieonderwerp.
Ik heb een doek van 120 bij 100 cm dat ik wil gebruiken voor deze studie die ik in grijstinten met acrylverf ga maken. De verhouding is iets anders dan de uitsnede die ik heb gekozen, maar ik wil het onderwerp doekvullend, en dus pas ik het perspectief iets aan. Een iets minder extreme verkorting. Ik heb het doek grof met grijstinten geverfd. Dat maakt het me makkelijker om te beginnen, ik heb een hekel aan een wit doek. De schets maak ik op deze gevlekte ondergrond met houtskool. Dat werkt echt ideaal. Je kunt vegen, poetsen en opnieuw beginnen zo vaak als je wilt. Als ik tevreden ben fixeer ik de tekening.
Nadat ik de schets af heb, begin ik met het lichter maken van de ondergrond. Het is niet zo belangrijk of het sneeuw wordt of dat het tegels zijn, het gaat mij met name om de figuur. Het is onvoorstelbaar zoals het lichaam ineens naar boven komt nu de ondergrond lichter is gemaakt. Dingen die je wel weet uit de theorie, maar die je in de praktijk blijven verbazen.
Het is lastig om de juiste huidskleur te bepalen, ik besluit dus om eerst de voeten te schilderen, om te zien of ik een goede tint heb. Ik neem ook al een klein stukje van het bovenlichaam mee.
Het haar is vrij donker, en daarom schilder ik dat eerst. Dat maakt het me makkelijker om te zien of het lichaam niet te donker is. Ik geef wel wat toon aan in het haar, maar niet te pietepeuterig. Het wordt uiteindelijk een oefening, een schets in acryl. Nu is goed te zien dat het lichaam nog te donker is.
Het lichaam moet dus een stuk lichter en dat doe ik nu eerst. Ik stop pas met lichter maken als ik tevreden ben over de tint. Anders moet ik straks alle details die ik aanbreng opnieuw doen, als ik toch niet tevreden ben over de huidskleur. Ook het kleed om de benen schilder ik al voor een deel in. Deze tint heeft tenslotte veel invloed op de naastliggende lichaamskleur.
Ik ben nog niet helemaal tevreden over de vorm van de borsten, die zijn nog iets te plat. Ook breng ik een schaduw aan onder het onderste deel van het kleed aan de rechterkant. Hierdoor is het meteen ruimtelijk geworden. Ook de linkerarm en hand zijn inmiddels uitgewerkt. Het gezicht is ook geschilderd.
Nu is de rechterhand aan de beurt.Om deze hand zit nog een restje van het touw waarmee Eulalia aan het kruis gebonden was. De neus lijkt wat te lang. Ik heb het perspectief iets veranderd, en dat heeft ook invloed op de weergave van het gezicht. Ik besluit dus de neus iets korter en in mijn ogen realistischer te maken.
Over de linkerhand ben ik toch niet helemaal tevreden. Hoewel op het plaatje de duim niet echt te zien is, voeg ik een heel klein stukje toe. Hier en daar breng ik nog wat extra schaduw aan. Het lichaam is nu zo goed als af.
Als laatste moet het kleed nog uitgewerkt worden. Niet zo perfect als bij Waterhouse. Nog afgezien van het feit of dat ooit zou lukken, zou het ook te veel tijd kosten voor deze oefening. Ik beperk me dus voornamelijk tot lijnen die de vorm van het lichaam onder het kleed weergeven. Ik laat het werkstuk even staan, vaak zijn er toch nog wat kleine dingen die me storen, die kan ik dan nog aanpassen.
En inderdaad... de voeten.. de lijn in het midden bovenin. Twee dingen die me mateloos irriteren. De voeten lijken te groot voor de rest van het lichaam. Ik maak ze dus wat kleiner. De lijn bovenin ligt in het verlengde van de plooi in het kleed, en dat voelt niet goed. Die verleg ik dus ook een stukje. Dit voelt een stuk beter zo.